My laaste gedig

Die laaste gedig

Strome ruk uit my
Skorrend breek
die klank uit my keel

dof deur watergordyn
sien my
oe die klawers van my klavier

my mond is droog
water kan dit nie stil

uit die malse oerwoud van palms
is die son skroeiend
verwelkend
vernietigend
versmeltend

my sielsbeendere
le wit gebleik
in die sand

skroeiend in die son

geen hoop is daar nie meer
dat dit bymekaar kan kom nie

my hart verstil vir die laaste keer
liefde kan nie meer
voortbeur uit my siel

want my laaste gedig word stil

woorde kan dit nie meer se nie
die klanke het verstil

die laaste ete was daar

die laaste kus se proe verdof

die blomme verwelk

my laaste gedig is daar

onwrikbaar sny die mes
elke gedig
tot in fladderend papier