Die soldaat

Die Soldaat

die stoomtrein blaas sy
bolle stoom oor die
perron
die kondukteur blaas
sy fluitjie
die masjinis antwoord
oorverdowend met die trein
se fluit

sy staan op die perron
truitjie swart en wit
om vir my goebaai te se
want ek gaan weg
my trommel balsak en geweer
is gepak in die kompartement

ons kan mos nog vriende wees
was haar laaste woorde
asof dit nog belangrik is

in my kop wonder ek
want my sheila se ducktail wag
op sy bike vir haar
om te kom
vir hulle volgende avontuur

die trein stoom uit met
n lang fluit
die waens ruk
en ons weet ek is op pad

by die fonteinedal dwaal my gedagte
na my sheila
waar ek en sy gekuier het
toe ons nog gekys was

gou is dit agter en hoe verder
ek gaan 
vervaag my gedagtes
al hoe meer
terwyl die bike voortsnel
weg van my
my sheila word net
n hersenskim

met elke klop van die
spoor is ek op pad
weg van my sheila
en haar nuwe avontuur
klouend aan haar ducktail

om nooit weer te sien
nooit weer hartseer
te ervaar
vir altyd en altyd verby

maar die einde is dit
nie vir my
want n nuwe oorlog le
nog voor
voor die laaste taptoe
sal speel

in my bunker wag ek vir
laaste lig
meteens is my sheila daar
waar ek le met my R1
en my helmet
en onthou ek
van my liefde
vir haar

terwyl die son sterwend
daal
dit is al